Chemische toetjes en een dagje slenteren

Zo. De eerste nacht heb ik overleefd. De koelkast op mijn kamer heeft een gezellige reutel, en in het bed piept één enkele veer.
Regelmatig laat de veer wat van zich horen, op magische wijze ook zonder dat ik beweeg.

Rond 7u spring (oke, rol..) ik mijn bed uit, ik ruik warm eten. En vet eten.
Ohw. Ik had eigenlijk op brood gehoopt, maar dat zal snel genoeg wennen.

Als ik naar de lege eetzaal loop zie ik tot mijn verbazing een gedekt buffet met brood (halleluja), kaas (er wordt zowaar aan de enige Hollander in het hotel gedacht), vleeswaren, groenten die ik niet kan thuisbrengen en nog veel meer (on)herkenbaar voedsel. Hier overleef ik het wel op.

* Aan een kant van de tafel staan ook zuivelproducten, onder andere kleine toetjes. Ik kies er eentje met een plaatje van een aardbei er op, dit zal vast niet buitenaards anders smaken. Bij het openen lijkt het verre van gezond. De kleur is zo roze als het lekkere laagje van een roze koek. Gelukkig smaakt het nog wel naar aardbei. Soort van. Met een beetje fantasie en heel veel suiker.

Om half tien zal ene Andrea, een medewerker van Sóstózoo, mij komen ontmoeten. Dit blijkt alleen al om kwart over acht te zijn (ja, ik heb erg sloom ontbeten). En Andrea blijkt geen vrouw, maar een man te zijn. Ook goed. Niet meer gokken op naam of het een man of vrouw is, want dit ga ik toch altijd verkeerd gokken.

In een kwartier tijd word ik door het hele park gereden, met een vlugge rondleiding. 'Aan de linkerkant is de savanne', 'dit is de groene pyramide' 'hier wordt nog gebouwd'. Hij laat zien waar ik morgen om 8 uur aanwezig moet zijn. Ook laat hij zien waar ik s'avonds kan eten en waar ik boodschappen kan doen. Het blijkt niet meer dan een omgebouwde schuur te zijn waar ze de meest gebruikelijke spullen verkopen. Plots staan we weer bij de ingang. Ik krijg een korte samenvatting van plan de capanje en wordt weer vrij gelaten.

Toen was het nog maar 9 uur. En nu?
Ik mag het park vrij bezoeken. Ik besluit dat maar te gaan doen, gewapend met een flesje water, mobiel en camera ga ik op pad.
Tijdens het pakken van mijn camera bedenk ik dat ik het snoertje van camera naar computer ben vergeten. Kut. Dan maar alle foto's met mijn mobiel maken waarvan ik het kabeltje wel heb meegenomen. Grmpf.

Ik besluit mijn wandeltempo drastisch naar beneden te gooien, want anders ben ik veel te snel het park door. De verblijven zien er over het algemeen goed uit, en al snel kom ik er achter dat ze ook goed zijn met zogenoemde 'mixed exibits', oftwel, meerdere diersoorten in 1 verblijf.
In een volière kom ik 3 vogelsoorten tegen; geelkuifkaketoes, groenvleugelara's en goffini's. Op mijn vorige stage hadden ze die dieren toch écht apart zitten. Maar goed, misschien kan het ook wel.

Rond een uur of 1 begint mijn maag tegen me te praten. Ik duik het eerste restaurantje in wat ik tegenkom. Ohja. Een hongaars menu. Gelukkig ligt het voedsel uitgestald achter een glazen vitrine. Het personeel kijkt me vriendelijk aan. Als ik 'Hello' zeg zie ik de paniek al opkomen. Ik spreek geen Hongaars. Ik besluit kip met kaas en ananas aan te wijzen met een mix van groenten. Met uitzicht op het orangoetanverblijf (1 sumatraanse, 1 borneose, en een verdwaalde gibbon) eet ik mijn bord leeg.

De wortel smaakt mierzoet, en de broccoli smelt weg in mn mond. Het lijkt net of er kaas doorheen gesmolten zit, heel vreemd. Maar zeker prima te eten.

Na het eten loop ik nog een uur door park heen, ik besluit richting het hotel te lopen omdat ik alles heb gezien en mijn voeten begin te voelen.

Ik val half in slaap, om rond half 3 tot de geniale ingeving te komen dat ik misschien maar eens avondeten, of uberhaupt eten moet gaan kopen.
Ik besluit richting 'de supermarkt' te lopen. In het winkeltje kan je nog net je kont keren. Ik besluit appels, bananen, biscuitjes en melk te halen.
Terwijl ik terug loop bedenk ik met mijn heldere hoofd dat ik de melk nergens in kan doen. Maar wacht! Ik ben student, ik mag uit een pak lurpen! Hoe de hagelslag op brood zal blijven plakken is een ander probleem. Platdrukken tussen het brood it is.

Als ik terug ben in het hotel (in 1x terug gevonden, applausje voor mezelf)
word ik gebeld door de dochter van de mensen die me gisteren hebben opgehaald van het station.
Het bijzondere is dat dit telefoon gesprek in het Nederlands gaat! Ze studeert namelijk Nederlands in Debrecen. Nadat we elkaar op facebook gevonden (en toegevoegd) hebben vertelt ze dat we wel onze vrije tijd kunnen delen door dingen te gaan doen in Nyíregyháza. Dat klinkt me als muziek in de oren, want deze 2 maand als loner doorbrengen op mijn hotelkamer vind ik geen optie.

Bij deze besluit ik maar om mijn (nog dichte) pak stroopwafels aan haar te doneren, gewoon omdat dat kan.
Terwijl ik deze blog schrijf praten we continu door, en lees ik de titel van het reisverslag door. Ik bedenk dat ik nog helemaal niks over de chemische toetjes heb geschreven, dus besluit het alsnog er tussen te proppen. Niemand die het merkt.

Morgen zal mijn eerste stagedag beginnen, ik ben erg benieuwd!

De groeten maar weer en tot later!