Dag Nederland, hallo Hongarije!

En dan sta je in de rij voor de laatste controle van je vliegticket.
Mijn ogen gaan langs de rij mensen die staan te wachten. In de rij begint een kind te jengelen, waarna een 2e kind ook aanslaat. Gezellig. Die ga ik vermijden in het vliegtuig. Ik besluit via de 2e ingang het vliegtuig in te gaan, zodat ik hopelijk de jengels ontloopt. (Gelukt!)

In het vliegtuig loopt Hongaars personeel. Het Engels van mevrouw de stewardess is nauwelijks te onderscheiden van het Hongaars. Af en toe valt er een woord Engels te herkennen, maar dat ging vast per ongelijk.

Na het opstijgen is er een mooie lappendeken van natuur en weilanden te zien.
Halverwege wordt er vermeld dat we boven Leipzig (Duitsland) vliegen. Mevrouw de stewardess probeert ondertussen make-up, drankjes en modelvliegtuigjes van Wizzair te verkopen.
Achter me zit een man met een kapsel, snor en bril die niet vanuit dit tijdperk komen. Hij spreekt een taal die niet te verstaan is.

Na de landing begint de vrouw naast me spontaan te klappen. Moet zij weten, maar meestal doen mensen dat toch als de captain een ramp als neerstorten tot een goed einde heeft gebracht? Vreemd.

In Budapest is het een stuk kouder dan in Nederland. Het vliegveld zit er uit alsof de tijd een aantal decennia heeft stilgestaan. De bagage wordt met omgebouwde trekkers richting de ophaalband gebracht.

Aangezien dat nog wel even zou duren besluit ik maar op geld te gaan pinnen. Geen euro's dit keer, maar forinten.
Eindelijk komt mijn tas er aan, die met 23 kilo toch wel aan de zware kant is.

Op naar de volgende challenge; het treinstation en vooral de trein vinden!
Na de juiste bus te hebben gevonden en een ritje van 15 minuten sta ik in the middle of nowhere. Aan de overkant is een station met 2 perrons.
De meest gebruikte verfkleur is roest. Ik zal nooit meer zeggen dat Wezep een aftands station heeft. Het kan erger.
Na een ticket gekocht te hebben (wat redelijk soepel ging) ben ik maar gaan staan wachten op de trein. Niet wetende welk van de 2 perrons, maar op de gok aan een kant gaan staan.

Na aan 3 verschillende conducteurs te hebben gevraagd of dit mijn trein was, en 3 keer gehoord te hebben 'the next train' was het bij de 4e trein raak.
De meeste treinen die voorbij kwamen tijdens het wachten zouden in Nederland hun gloriejaren al wel gehad hebben. Gelukkig was de trein die van Budapest naar Nyíregyháza ging wel 'normaal. Zelf met stopcontacten kwam ik na een uur achter. Ideaal.

Bij het instappen word ik geholpen met mijn 23kg zware tas. In plaats van gelijkvloer instappen moet je eerst 3 steile treetjes op. Mission impossible.
Dan moet ik nog mn tas ergens zien op te bergen. Ik zie al gauw dat dit in mn eentje ook onmogelijk gaat worden. Het bagagerek is boven ooghoogte, zelf boven reikhoogte. Gelukkig word ik weer geholpen; 2 zestigplussers gooien mijn tas even boven in het bagagerek. Mooi.
Bij Debrecen stappen mijn helden uit, maar natuurlijk niet voordat ze mijn tas naar beneden tillen. Anders had ik alsnog een probleem gehad.

Het uitstappen gaat iets soepeler dan instappen. Dit keer werkt namelijk de zwaartekracht mee. Ik hoor mijn naam geroepen worden, een gezin vangt me op om me vervolgens naar het hotel te brengen.
Iets na 4 uur ben ik op mijn kamer en word ik alleen gelaten.
Doen Hongaren niet aan avondeten? Oke, vooruit. Dan maar op dropjes en koekjes overleven (sorry ma, de rest van mn avonden gaan écht gezonder worden..)

Nu ga ik maar eens douchen en mn nest in, morgenochtend vroeg ontbijt en daarna mijn stagebegeleidster ontmoeten, en hopelijk iets meer van de stad verkennen.

Fijn Weekend!