Regen en zonneschijn

De korte broek die ik gisteren heb klaargelegd kan ik wel vergeten. De regen komt met bakken tegelijk uit de lucht. Het gaat al iets minder hard als ik de dierentuin in loop, maar het is verre van droog. De medewerkers hebben dikke truien en regenkleding aan, en dan loop ik in het park met alleen lange mouwen onder mijn t-shirt van de dierentuin. Tijdens het lopen word ik ingehaald door een persoon op een fiets die me met ‘heló’ begroet. Geen idee wie het was, want de vrouw (aan de stem te horen) was gehuld in een regenponcho. De takken die gisteren gezaagd zijn komen in het verblijf van een eekhoorn. De oude worden er eerst uitgehaald, de dieren schieten snel naar de andere kant van het verblijf, dat is verbonden door twee doorzichtige buizen boven de hoofden van de bezoekers. Aan beide kanten van het looppad kan je de eekhoorns zien. Er komt een groepje kinderen voorbij gelopen, als ze uit zicht zijn kijken Fred en collega (vanaf nu Frits) elkaar vragend aan en overleggen iets. Dan kijken ze naar mij, ‘the last person, was it a boy or a girl?’ Ik loop een stukje omhoog het gangetje uit, maar het groepje is al weg. Er wordt nog even om gegrinnikt, want geen van ons drieën weten nu wat ‘het’ was. De verblijven zijn weer mooi opnieuw ingericht, alleen zijn er geen zes eekhoorns geteld. Frits gaat een van de verblijven in om de dieren 1 kant op te krijgen, daarna wisselt hij van verblijf, en moeten Fred en ik de overschietende eekhoorns tellen. De eerste 4 eekhoorns werken braaf mee, tot dat ze over en weer gaan rennen. Uiteindelijk worden er toch wel 6 geteld, ze zijn er allemaal nog. Frits en Fred gaan tegenover me staan en vragen welk verblijf beter is, de linker of rechter. Ze hebben beiden eentje gedaan, en ik ben de klos. “Geen keuze is maken is ook een keuze, dus ik zeg dat ik ze beiden even goed vind. Maya de oran oetang is inmiddels ook wakker, ze komt overeind uit haar nest van papier, en kijkt naar de mensen die voorbij komen. Dan nemen we de oude takken naar de kar waarop we de nieuwe takken hebben meegenomen. Fred vraagt of weer wat fruit wil snijden voor de ara’s; ik zoek naar geschikte appels terwijl Fred een banaan en sinaasappel zoekt. Dit keer snijd ik mezelf niet in de vingers, wat weer een nieuw succes is voor mij. Nadat de ara’s het fruit hebben gekregen lopen we terug naar het ‘bird house’. Inmiddels is het gestopt met regenen en komt de zon voorzichtig door. In het bird house is de opdracht ‘je weet hoe je moet schoonmaken en waar het voer staat voor welke dieren, succes, ik ga hier en daar mee bezig. Helemaal prima, ik kan en mag lekker op mijn eigen tempo schoonmaken. Frits komt tijdens het schoonmaken m&m’s uitdelen, en verdwijnt weer. Als ik in het verblijf van de halsbandparkieten ben aanbeland na 3 kwartier komt Fred er weer aan. Hij staat even te kijken, pakt iets zwarts van de grond op en loopt naar me toe. “Do you know what this is?’ Ik sta even te kijken, het is ongeveer 2mm x 2mm klein, zwart, en het ligt overal op de grond rond de parkietenvolière. Ik heb het nog niet eerder gezien en weet niet wat het is. Dan wijst hij naar zijn fiets. Het handvat van zijn mountainbike stond tegen de volière aan, en de vogels hebben stukje voor stukje het rubber van het handvat zitten slopen. De fiets staat er anders ook, en pas nu hebben de vogels het rubber ontdekt. Gistermiddag na werktijd heb ik mijn beoordelingsformulieren van school uitgeprint in het hotel, in plaats van een tussentijdse beoordeling en een eindbeoordeling wil school nu elke week een beoordeling zien aangezien ik telkens van afdeling wissel. Sommige punten zijn niet van toepassing en heb ik weggekruist. Ik vraag of Fred ze wil invullen, een aantal dingen moet ik nog wel uitleg bij geven omdat ‘hij na 10 dagen werken toe is aan weekend, en zo het vertalen niet lukt’. “I don’t know what this means, but I think you’re good at it’ Hooo, wat kruist hij aan, wat moet ik even snel vertalen..?! Hij vult het papier in, en moet op het laatst nog een eindcijfer invullen. Ik vertel nog even snel dat het Nederlandse systeem van 1-10 gaat, in plaats van 1-5. Ik denk dat ik heel wat uit te leggen zou hebben als er ineens een 2 of 3 op het papier zou staan. “10 is the best? Okay, you get a 10”. Ik denk eerst dat hij een grap maakt, ‘it has to be realistic, because otherwise school is going to think I gave the people money for a good grade or something..” No, but you get a 10. Handtekening eronder en klaar. Okee. Nu heb ik waarschijnlijk alsnog wat uit te leggen aan school. Ik geef de papieren ook aan het meisje waar ik vorige week mee heb gewerkt. En weer precies hetzelfde verhaal. Ze kan geen minpunten bedenken en vult ook een 10 in. Hm.. dit gaat school straks echt nog leuk vinden..
Na het opbergen van de papieren komt Frits aanlopen met 3 harken, waarna we doorlopen naar een volière waar de vogels in los vliegen, waar de mensen doorheen kunnen lopen. Onderweg vraagt Fred wat de Engelse naam is voor de hark. Ik weet het zo gauw niet, Fred vraagt of ik dan wel weet hoe het ding werkt. Ik kijk hem aan met een wazige blik van ‘goh, een hark, nee, ik zou het niet weten’. “Really.. ofcourse I know!’ Krijg ik als antwoord:’Yeah, just checking because you’re blond’. Oooooooh. Die was raak. Nadat het verblijf schoon is krijgen de gordeldieren voer. Tenminste, in het verblijf moeten gordeldieren zitten, maar ze zijn al een hele tijd niet gezien. Ze zitten sinds een week in een nieuw verblijf met een zandbodem waarin ze kunnen graven. En dat hebben ze gedaan, in het verblijf zijn meerdere ingangen van gangen te zien. Maar geen gordeldieren. Aangezien het voer wel op is zijn ze er nog wel. Ze kunnen het verblijf niet uit omdat de onderbodem van beton is. De adelaar krijgt ook weer een potenbadje, en wordt het verband/pleisters om de klauwen verwisseld. Frits en ik krijgen weer een lift terug aangeboden, ik mag voorin zitten met een vd dierenartsen, terwijl Frits en de andere dierenarts in de achterbak van het golfkarretje zitten. "A special place for a special girl". Erna komt een enorme grijns, waardoor ik niet meer weet hoe ik dit nou weer moet opvatten. "Special". Hahaha.
De dag loopt ten einde, en daarmee is het bijna Fred’s weekend. Hij verteld dat ik de verantwoordelijkheid krijg over de merel. Huh.. oke, dat gaat nog wat worden. Ik vraag en schrijf op wat hij te eten krijgt, hoeveel en wanneer. Ik schrijf het natuurlijk in het Nederlands, Fred probeert te lezen wat ik heb geschreven, maar het levert alleen maar hele rare gezichtsuitdrukkingen op. Ik wens hem een fijn weekend en ga naar mijn hotelkamer.
De receptioniste vertelde me gisteren tijdens het printen dat er een nieuwe stagiair(e) komt op 7 juli, maar uit welk land, welke leeftijd, jongen/meisje was niet bekend. Alleen dat er dan een kamer voor die persoon moet zijn. Aha. Dat is dus nog een grote verrassing, ik ben benieuwd. Ik hoop alleen niet dat ik weer mijn kamer af moet staan, daar heb ik niet zo veel zin in. In de avond begint het weer te regenen. Ik hoop dat morgen het weer toch beter gaat worden..